Deze editie van “Traces” is een samenwerkingsproject van ACECgebouw Apeldoorn en kunstenaarsinitiatief ART9 Budapest. De Hongaarse editie “Nyomok”, initiatief van ART9, was van 7 tot en met 29 november 2014 te zien in Art9 Galeria en Galeria IX in Budapest, in het kader van de International Photomonth 2014.
HONGAARSE MELANCHOLIE VERSUS HOLLANDSE ZAKELIJKHEID
“Traces” is een uitwisselingsproject tussen Hongaarse en Nederlandse fotograferende kunstenaars.
Zsolt Asztalos richt zijn focus op historisch gedetermineerde plekken en artefacten. “Traces” staat bij hem zowel voor speurwerk als voor het resultaat daarvan. Met zijn project “Fired but unexploded” vertegenwoordigde hij Hongarije op de Biënnale van Venetië in 2013. Hij toont 20 foto’s van blindgangers uit de eerste en tweede wereldoorlog, met een beschrijving van type, land van herkomst en productieperiode. Op de bijbehorende video zie je heel langzaam de locaties langs glijden waar deze bommen en granaten jaren hebben gelegen en uiteindelijk gevonden zijn.
Zijn “Dead Objects” zijn verloren voorwerpen, ze zijn hun eigenaar kwijt en beleven hun eeuwigheid in de musea, uit de levende geschiedenis getild. In de idyllische maar fictieve museumsetting op de video bloeit oneindige eenzaamheid.
De presentatie van Asztalos bestaat uit twee video’s en twee fotoseries. Ze vormen een parallelle geschiedschrijving die we als kunstwerk geheel subjectief mogen waarnemen.
Gábor Kerekes trekt in het project “Wandering” zelf zijn spoor. Plaatsen waar hij onder uiteenlopende omstandigheden zelf verblijft – als privé persoon, als kunstenaar, als curator, als tentoonstellingsbouwer (en breker) – maakt hij op het moment dat de menselijke actie uitdooft een foto van zijn verblijfplaats: een meestal onopgemaakt, geïmproviseerd bed in een ongeordende omgeving. Hij is deel geworden van de plek, de plek heeft zich in hem genesteld. Kerekes bekijkt en analyseert zijn sporen geëmotioneerd, vanuit een romantische, existentiële visie: “to be or not to be”. Zijn techniek is uiterst sober: een eenvoudige automatische camera, pretentieloze printen.
“Wandering” bestaat uit 200 foto’s (formaat 18 x 24 cm.) van locaties waar Kerekes verbleef. De foto’s staan in het gelid, maar losjes aangeleund tegen de wand. Klaar om weer te vertrekken.
Johan Nieuwenhuize is beeldend kunstenaar en fotograaf. In zijn project IMG_ compileert hij een “state of the art” van de stad. In en vanuit de openbare ruimte observeert hij alles wat een stad maakt: structuren, gebouwen, objecten, en alles wat daarin spiegelt of zich aftekent. Hij legt het met een zekere mathematische gestrengheid vast in (bijna) abstracte beelden, die hij aaneen rijgt tot filmische momentopnamen. In zijn tentoonstellingen varieert hij voortdurend de combinaties van de beelden. Uit de nieuwe verbindingen ontstaan nieuwe betekenissen, die bij de kijker uiteenlopende waarnemingen oproepen.
Nieuwenhuize baseert deze werkwijze op het zgn. “Kuleshov-effect”, rond 1920 geanalyseerd door de Russische filmer Lev Kuleshov. In een kort filmpje confronteert hij een portret van een man met achtereenvolgens een kop soep, een dood kind in een doodskistje, en een vrouw op een divan. In elke combinatie wordt het expressieloze gezicht van de man door de kijker anders geduid: honger, verdriet, lust.
IMG_ bestaat in “Traces” uit ± 30 foto’s van 50 x 40 cm. elk, die in wisselende aantallen worden gecombineerd. Daardoor leeft dit archief, met de kijker mee.
www.johannieuwenhuize.nl
Pier Pennings is “half breed” Hongaars – Nederlands. Zijn foto’s hebben de kenmerkende Hongaarse melancholie, gevat in de strakheid van De Stijl. Zo maakte hij 165 verschillende interieurfoto’s van sociale huurflats, ontruimd vlak voor de sloop, maar wel elk in exact hetzelfde format. De relatie binnen – buiten is bizar: elke van de 700 op termijn te slopen flatwoningen kijkt door een vrijwel identiek venster uit op de schitterende bossen van Kerkebosch (Zeist).
“Traces” zijn voor Pennings de sporen die mensen nalaten, soms verwoestend, soms liefelijk en opbouwend, vaak beide tegelijk. Pas wanneer de mens vertrokken is, en zelf denkt dat hij weg is, is zijn invloed in detail waarneembaar.
Pennings presenteert meerdere onderdelen uit zijn langlopende project “Home it was” (sinds 2012), foto’s van sociale huurwoningen aan de vooravond van hun sloop. Daaronder de 165 foto’s (20 x 30 cm.) van de flats in Kerkebosch.
www.gbk.nl/kunstenaars/pierpennings
Als Gerco de Ruijter een paar eeuwen eerder geboren was, zou hij zeeman zijn, met de wind en de hemel als bondgenoten. Zijn camera hangt onder een levensgrote vlieger, loodrecht naar beneden kijkend. Zo maakt hij, sterk door het toeval gestuurd, zeer gestileerde landschapsfoto’s. Daarin onderzoekt hij de grenzen van herkenbaarheid en vereenvoudiging bij de weergave van het landschap. Het zijn vaak de schaduwen op het land die de objecten op zijn foto’s verklaren.
Zijn meest recente werken zijn de films “Crops” en “Playground”. Ze zijn als zgn. stop- motionfilms samengesteld uit duizenden foto’s van Google Maps. Zowel de irrigatiecirkels in “Crops” als de voetbalvelden in “Playground” transformeren zich tot abstracties: de “oervorm” van de irrigatiecirkel en het voetbalveld, niet meer toe te schrijven aan een specifieke plek, maar wel onmiskenbaar dat ene ding.
De Ruijter presenteert beide films, en een aantal collage-foto’s van “Crops”. Daarnaast toont hij een aantal landschappen gefotografeerd vanonder de vlieger.