Marga Knaven is beeldend kunstenaar gevestigd in Tolkamer (NL) en gespecialiseerd in keramiek. Porselein roept door zijn geschiedenis, -als zijnde een zeer veredeld en kostbaar materiaal-, een bepaalde verwachting op die zij als uitgangspunt neemt om haar werk krachtig maar subtiel vorm te geven. In de zowel kleine als grote keramische objecten staat de gewaarwording centraal, ze gaan over kwetsbaarheid, schoonheid en over het veroveren van ruimte.
Ze werkt veel met bijna transparante, flinterdunne keramische ‘doeken’, opgevouwen, gedrapeerd, verfrommeld en schijnbaar bevroren. Hun verschijningsvorm is vaak iel, frêle en onaangenaam of toont rare elementen die maken dat het net niet is wat je denkt te zien
Haar laatste ontwikkeling omvat het vertalen van haar zoektocht in porselein naar andere materialen zoals kunststof, aluminium en rubber. Deze verandering van materiaal heeft gezorgd voor een schaalvergroting, haar beelden veroveren nu moeiteloos hun plek, de ruimtelijke schrifturen tonen in hun aanwezigheid haar onderzoek naar de relatie tussen schrift, taal en werkelijkheid.
ERIK OLDENHOF
Wie goed oplet ziet al snel de zinderende emotie in het werk van Erik Oldenhof. Maar niet meteen. Eenvoud is immers de kracht van de Amsterdamse kunstenaar. In zijn lijnschilderijen streeft hij er naar om met minimale middelen een maximaal schilderkunstig rendement te halen. Die kracht van de beperking is wel al eerder vertoond. Zoals in de Minimal Art en de Fundamentele Schilderkunst van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Oldenhof gaat echter een flinke stap verder.
Als je de moeite neemt om in de huid van zijn schilderijen te kruipen zie je dat zijn focus op het schilderkunstige proces kenmerkend is voor al zijn werk.
Elk schilderij moet gelezen worden. In de composities van recente schilderijen komen relaties voor met vroeg grafisch werk en met de opleiding tot bouwkundig tekenaar. In het kleurgebruik zijn referenties aanwijsbaar met het werk die de kunstenaar vroeger deed in de witwasserij van zijn vader. In doeken waarin de diktes van de horizontale lijnen variëren liggen landschappelijke connotaties voor de hand. Zijn schilderijen gaan over het proces van schilderen, van overschilderen, toevoegen en weglaten, oppervlak en diepte, licht en schaduw, sporen trekken en ontsporingen veroorzaken, orde scheppen en de bewuste verstoring daarvan.
Van een afstand lijken Oldenhofs doeken slechts te bestaan uit strenge, wetmatige en rationele lijnstructuren. Naar van dichtbij zinderen en vibreren de doeken met hun dikke verflagen uitbundig. Onregelmatigheden en rafelige randen onderstrepen dat de abstracte vormen niet door een machine, maar door een mens van vlees en bloed zijn gemaakt.