De Apeldoornse kunstenaar Tirza Verrips is de samensteller van deze tentoonstelling.
Sjoerd Buisman
De natuur heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn werk. Sinds 1968 toen ik begon heb ik talrijke werken gemaakt, waarin de levende plant als onderwerp figureerde. Later ben ik ook groeiprocessen van planten of bomen gaan registreren, waarbij ik zo nu en dan de zaken manipuleerde. Fotografie speelde daarbij een grote rol. Sinds begin 80er jaren ontstonden mijn eerst sculpturen. Aangezien ik geen officiële beeldhouwopleiding had genoten kon ik op een heel onorthodoxe wijze mijn gang gaan met de meest uiteenlopende materialen. De phyllotaxis doet al snel zijn intrede. De botanische term staat voor de groepering van bladeren rond een stam. De spiralende bladstand van bijvoorbeeld een palm of bleekselderij zijn belangrijke uitgangspunten voor mijn beelden geworden. Horizontaal, verticaal in groot of klein formaat, in beton, hout, brons etc. De phyllotaxis loopt als een soort rode draad door mijn oeuvre. De sculpturen zoals de ouroboroswerken en Heracleum/Babelsculpuren zijn in Frankrijk ontstaan. Het zijn archetypen, symbolen die van zichzelf enorm krachtig zijn. Het aspect spiraal gebruik ik al zolang ik sculpturen maak. Reeds lang geleden ontstond mijn eerste Babel, die zowel naar de architectuur als naar een begrip verwijst. De ouroboroswerken zijn ook spiralen, maar zonder begin en einde. Ouroboros, het symbool van de slang die in zijn eigen staart bijt en zo verwijst naar een nieuw begin oneindigheid. In deze serie zijn veel werken ontstaan, opgebouwd uit takken van Siphium, Eglantier, Venkel, andere bomen of planten. Meestal in brons. Recenter zijn mijn beelden uit de Fractale serie. Een fractal, soms ook fractaal genoemd, is een meetkundige figuur die zelfgelijkend is, dwz opgebouwd uit delen die min of meer gelijkvormig zijn gekarakteriseerd. Ik maak gebruik van deze zelfgelijkende figuur in mijn sculpturen, die zijn opgebouwd uit groeiende of krimpende vertakkingen. Het worden hele organische natuurlijke beelden, zelfs als ze van staal gelast zijn.
Puni
Eén van de favoriete momenten van de Italiaanse kunstenares Laura Puni ligt tussen slapen en wakker worden in. Iets wat nergens op een kaart staat aangegeven, zoals geen enkele ‘echte’ plek ooit aangegeven staat. Ze put inspiratie uit de landschappen van haar verbeelding en het vertalen daarvan naar de zintuigelijke wereld. Elk werk heeft daarvoor eigen zijn materiaal, techniek en proces nodig. Het kan een inkttekening op papier zijn, of iets dat geschreven is of waarvoor video of computertechnologie gebruikt wordt. De tentoonstelling toont ons de intieme landschappen waarin zij zich verliest en een aantal van de door haar verzamelde fragmenten. Datgene wat niet te ontcijferen valt is wat Puni zo fascineert en wat ze verlangt te onderzoeken.
http://www.puni-code.net
Tirza Verrips
Jarenlang werd het thema brug als verbinding tussen twee punten als artistieke metafoor door Tirza gebruikt om de veelheid van relatievormen tussen mensen te verbeelden.
De verschillende verbindingsvormen tussen mensen werden door Tirza tot beelding gebracht in tekeningen, sculpturen, wandobjecten en later zelfs ontwerpen voor daadwerkelijk uit te voeren bruggen.
De periode waarin het thema brug werd gebruikt besloeg minimaal 12 tot 13 jaar en kwam ten einde bij de oplevering van de ontworpen en gebouwde fietsvoetgangersbrug “De Freule” over het Apeldoorns Kanaal in het centrum van Apeldoorn.
Terugblikkend zijn er zo verschillende langdurige periodes aan te wijzen in het oeuvre van Tirza gebaseerd op verschillende fascinaties.
Na de bruggen periode ontwikkelde zich een nieuwe periode die vrijer, abstract werk opleverde wat echter op hetzelfde thema gebaseerd bleef, maar meer en meer opschoof in de richting van onderzoek naar de relatie met “het zelf”.
Vanuit deze houding doemen alras vragen op als: “Wie ben ik?” en of wat is dat eigenlijk “Ik”.
Chaos en een oneindig universum zonder centrum, zonder antwoord is het antwoord.
Behalve gemeenplaatsen over het ‘zelf’ valt alleen vast te stellen dat het er is en bovendien dat het steeds aan verandering onderhevig is, maar wàt het is of waar het zich precies bevindt is niet te duiden. Zo min wij als mens de oneindigheid van het universum kunnen bevatten, zo min zullen we werkelijk kunnen bevatten wie of wat we zijn. Het zijn oeroude levensvragen die Tirza aan de orde wil stellen, vragen die rechtstreeks met het leven zelf te maken hebben vanuit de gebondenheid aan het lichaam waarin we wonen. “Het leven voltrekt zich aan ons, we hebben er niets over te zeggen, al gedragen we ons vaak alsof dat wel zo is.” Het lichaam waarin men woont is in zijn werk van de laatste tijd als bewuste keuze artistiek terug gebracht tot een symbolisch vierkant. Vanuit ons lichaam wordt het leven geleefd en ervaren en is men in verbinding met zichzelf en met zijn omgeving.
Deze diverse ervaringen worden omgezet in telkens andere vormen binnen, aan of in het vierkant. Binnen dit kader kan Tirza veel van zijn verwondering, van chaos tot erotiek, van landschap tot woede, van liefde tot etc. etc….., verbeelden als snapshots van een moment. De afzonderlijke vierkanten kunnen gezien worden als bladzijden uit een dagboek of zo men wil als beeldende verslagen van persoonlijke belevenissen.