Zowel het stedelijk landschap als het platteland zijn steeds aan verandering onderhevig.
Hier spelen veel factoren een rol, techniek en economie zijn hier doorslaggevende factoren. Het lijkt er soms op dat de mens de greep op deze processen heeft verloren, althans dat gevoel overheerst. Apeldoorn is geen eiland en moet ook antwoorden verzinnen op al die ontwikkelingen. Bijvoorbeeld het bouwen van extra woningen, het realiseren van bedrijventerreinen, de energietransitie begeleiden.
De vraag die zich daarbij voor ACEC stelt is de volgende. Kunnen kunstenaars en ontwerpers goede ideeën produceren om mede richting aan deze processen te geven. Apeldoorn wil bijvoorbeeld letterlijk een groene stad zijn. Wij doen het goed, maar er kan nog wel een stap gezet worden. Wij zullen in ons expositiebeleid en debatbeleid, meer aandacht aan dit onderwerp geven.
Wij hebben een 13 tal kunstenaars gevraagd deel te nemen, die in hun werk een grote betrokkenheid laten zien op hun omgeving.
Thema van de tentoonstelling is dan ook. Hoe kijken kunstenaars aan tegen hun omgeving, de stad het landschap maar ook hun plaats in dit spectrum. Hoe komt dat tot uitdrukking in het werk.
Deelnemende kunstenaars: Camiel Andriessen, Aafke Bennema, Henk van den Bosch, Imre Csany, Paul Damste, Marcel Doorduin, Liesbeth Doornbosch, Dirk D. Knickhoff, Patrick Mangnus, Ingeborg Panjer, Pauline M.M. Nijenhuis, Elisabeth Schink, Wim Streep
Camiel Andriessen
Al sinds de academie, zoek ik naar een abstract sur-realisme.Ik zoek naar beelden waar iets in zit wat niet klopt of onwerkelijk lijkt/is. Het lastige van mijn streven is dat surrealisme en abstract niet echt te verbinden zijn. Realisme en abstractie staan lijnrecht tegenover elkaar. Toch zegt mijn gevoel dat mijn beelden wel degelijk in de buurt komen. Mijn houtsnedes zijn bijv. nooit eenduidige afbeeldingen van een landschap, ze zijn een mengeling van meerdere landschappen, wat naar mijn mening een gevoel van abstractie oplevert. Daarnaast is er altijd ruimte voor het invullen van een verhaal Maar dan wel een verhaal dat vraagt: Klopt dat, kan dit?
Aafke Bennema
In schilderijen en tekeningen wil ik situaties in beeld brengen die je kunt omschrijven als verhalen met een open eind. De beelden wijzen op iets in de toekomst, iets onbekends of onvoorspelbaars en niet gerelateerd aan een dramatische gebeurtenis of werkelijke situatie. Het werk dat te zien is in de tentoonstelling Horizon is een pasteltekening die aanvankelijk dienst heeft gedaan voor het maken van een muurtekening in Pand Tetterode te Amsterdam. Hier heb ik deze pasteltekening gebruikt als transfer op de muur. In dit werk, wat als titel heeft: Niks Zien, is een situatie verbeeld waarin je vanuit een grot het licht tegemoet ziet en verblind wordt.
Henk van den Bosch
In de schilderijen van Henk van den Bosch speelt de architectuur een grote rol. In zijn geconstrueerde gebouwen lopen binnen en buiten moeiteloos in elkaar over. Ogenschijnlijk helder gedefinieerde ruimtes blijken bij nadere beschouwing minder eenduidig in hun opbouw. De natuur dringt gebouwen binnen, vervloeid met de achtergrond, wordt weerspiegeld op vlakken en vormt een contrast met de vlakken en lijnen van de architectuur.
De kunstenaar maakt gebruik van verschillende perspectieven en speelt met illusionistische diepte. Hij bouwt zijn werken geraffineerd op, met slimme doorzichten, coulisseachtige ruimtes in een combinatie van abstractie en figuratie. Hij laat de toeschouwer dwalen in deze ongelijksoortige ruimtes en sticht verwarring door lichtval en atmosfeer. Hoe je een plek ervaart is sterk afhankelijk van allerlei factoren: herinnering, locatie, ontwerp, inrichting, moment van de dag, gemoedstoestand e.d. Door te spelen met al die aspecten wordt de toeschouwer gedwongen de ruimtes visueel te verkennen, te ervaren en zich er toe te verhouden.
Henk van den Bosch schildert niet de werkelijkheid maar balanceert tussen realiteit en vervreemding. De fictieve gebouwen en interieurs zijn meer dan een geschilderde weergave; het is de ervaring van tijd en sfeer gevangen in een illusie
Imre Csany
Imre Csány is een in Budapest (Hongarije) geboren fotograaf. Inmiddels woont en werkt hij alweer 30 jaar in Nederland. Hij is een van de oprichters van de werkgroep Dutch Architectural Photographers (DAPh).
Imre is al 40 jaar vooral bezig met commerciële fotografie. Daarnaast exposeert hij regelmatig met eigen werk in binnen- en buitenland. In zijn foto’s reflecteert hij op zijn belevingen en zoekt hij steeds de balans tussen innerlijke en uiterlijke harmonie.
Paul Damste
Chr. Paul Damsté staat bekend als een veelzijdig kunstenaar, schilder, graficus en beeldhouwer. In deze tentoonstelling zijn een paar landschappen van hem te zien die gemaakt zijn aan de Franse kust.
Foto’s Peter Cox
Marcel Doorduin
De stad, het land, de huizen en gebouwen wereldwijd vormen een onuitputtelijke bron van inspiratie voor mij. In mijn werk onderzoek ik de uiterlijke verschijning ervan maar ook de ideeenwereld en de concepten die er aan ten grondslag liggen.
Liesbeth Doornbosch,
Liesbeth Doornbosch analyseert en verbeeld, hoe we onze omgeving vormgeven en inrichten vanuit onze eigen, werkelijke wereld en onze persoonlijke ervaringen. Meer dan generaties voor ons hebben wij tegenwoordig tijd en middelen om onszelf te verwezenlijken. Dat maakt dat onze huidige tijd gekenmerkt wordt door individualiteit en zelfonderzoek. Een belangrijk vraagstuk hierbij is wat zij de aard van plaats noemt: wie en waar ben ik? Zelfs in deze globale en virtuele tijd blijven plaats, tijd en handeling een onlosmakelijke drie-eenheid. Zij ziet het archetype van ‘de architect’ / ‘de kunstenaar’ als het geweten van een plek, een plaats, een omgeving. Door een ruimte te maken wordt een verhaal gecreëerd en omgekeerd: door een verhaal te vertellen / te verbeelden ontstaat een ruimte. Dit maakt ons vervolgens bewust van onze eigen persoonlijke omgeving en ons unieke bestaan hierin. Bij de totstandkoming van haar werk speelt een (fictieve) architect en zijn archief een belangrijke rol. Deze feitelijk mislukte architect wordt vanuit zijn irreële werkplek heen en weer geslingerd tussen nostalgie en utopie. Hij zoekt voortdurend naar een ervaring van plaats waarin vernieuwing en traditie in evenwicht verkeren. Het archief biedt Liesbeth Doornbosch een verzameling van ideeën, verhalen, schetsen en afbeeldingen die betrekking hebben op vele facetten van onze (leef)omgeving en vormt de basis voor haar onderzoek naar de typische aard van plaats.
Dirk D. Knickhoff
Kurzstatement Dirk D. Knickhoff
das Ausstellungskonzept für ACEC, Apeldoorn –
eine philosophische Interpretation von Wahrnehmungstheorien.
Subjektive Gesamtheit,
Konstruktion und Dekonstruktion,
Untersuchung nach dem Quellcode,
Nachleuchten der wahrgenommenen Bilder ( 20ms ) auf der Netzhaut,
ein Bild aus Vergangenheit und Zukunft.
Der Rezipient wird dazu eingeladen, in einer installativen Ausstellungssituation seine Wahrnehmung / Perzeption zu reflektieren.
51°79’01.54“
6°14’44.47“
Patrick Mangnus
Horizon
Volgens de filosoof Adorno beleven we de geschiedenis niet, maar reconstrueren we deze aan de hand van fragmenten.
In al mijn werken zijn een hoeveelheid aan beeldlagen en betekenislagen zichtbaar, die alle verschillende tijden en geschiedenislagen dwars doorkruisen. Dit kan harmonieus zijn of juist in conflict. Door harmonie of disharmonie, en soms ook beide, ontstaan nieuwe associatieve beeldlagen en verhaallijnen in een subjectief historisch besef, die een sociaal (historisch) bewustzijn en het gemis daaraan pijnlijk laten doordringen in de hedendaagse maatschappij. De tragische heroïek van het vroege industriële tijdperk met haar mechanische moderne vooruitgangsprincipes. Die nog steeds van enorm belang blijken voor onze huidige situatie en vooruitgangsdenken.
Alle technieken, ambachten en digitale mogelijkheden, kunnen worden gecombineerd zonder enige waardetoekenning of waardeverlies: Een eigen foto is net zoveel waard als gevonden materiaal op het internet; een ambachtelijke houtsnede is net zo waardevol als een collage van werken uit een pulpblad of een combinatie van dit alles verstoord door een hoeveelheid tv reclames. De enige ingreep die de kunstenaar in wezen maakt is die van de ethisch en esthetische filosoof en ambachtsman, omdat hij moèt. Al het fragmentarische van onze hedendaagse beeldcultuur versmelt en appelleert aan de historie van de traditionele en romantische kunst; een keiharde wonderschone aanklacht, een manifest van graffiti, zeitgeist, complottheorieën, citaten en one-liners kundig verpakt in de schoonheid van figuratieve beeldelementen die een paradoxale, ironische ontkenning en tegelijkertijd verstilde symbiose vormen.
De vraag rijst of er nog hoop gloort aan de horizon, maar bovenal: Nemen we de horizon nog wel waar en kunnen we grote veranderingen teweegbrengen door te starten vanuit kleine ingrepen?
Ingeborg Panjer,
Ingeborg Panjer, Aki 1992, is tekenaar, schilder, vormgever die zich de laatste 10 jaar steeds meer is gaan toeleggen op werk waarin de illusie van ruimte in minimale composities van licht en kleur zijn gevangen.
De schilderijen zijn abstracties van de werkelijkheid. In essentie wordt die werkelijkheid vanuit een ontwerpachtergrond in stukken ontleed en daarna als abstract lijn- en kleurenspel weer in elkaar gezet.
Pauline M.M. Nijenhuis
De prijs van de hogere versnelling
De versnelling van ons dagelijks handelen neemt toe door de technologische ontwikkelingen en het gebruik van multimedia en ICT. Ik vraag mij af of dit een gunstige ontwikkeling is voor de kwaliteit van ons leven. Als kunstenaar verbeeld ik mogelijke risico’s.
“Snelheid” is onderdeel van mijn werkproces. Versnellen, vertragen, verstillen. Ik start met het fotograferen van snelheid in de auto. Deze foto’s vertonen beelden die mijn hersenen bijna niet meer kunnen ontcijferen. De vervormingen in het beeld tonen een andere werkelijkheid. Wat ik dan zie of denk te zien probeer ik in mijn werk te versterken en/of in een bepaalde richting te sturen. Tijdens het schilderproces zet ik de vertraging in, om ten slotte te verstillen in het arbeidsintensieve en contemplatieve borduurwerk. Misschien onbewust een stil protest tegen de duizelingwekkende versnelling?
Waarnemen in snelheid geeft een andere visualisatie van de werkelijkheid. En juist dat illustreert het risico van waarnemen in onze ‘snelle tijd’.
Serie Spaceships
Als we in hoge snelheid een gebouw passeren, wat zullen wij ons daarvan nog herinneren. Daar gaat de serie ‘Spaceships’ over. Elk van de vier werken geeft een ander beeld van het zelfde gebouw, in dit geval een benzinepomp aan de snelweg.
Serie Fast Flats
In de lijn van mijn textiel schilderijen laat ik in de fotoserie Fast Flats zien wat versnelling met onze waarneming zou kunnen doen. Stedelijke architectuur is het onderwerp.
Elisabeth Schink
Mit der Erfindung des Urwesens „Kwiwi“ personifizierte ich zum ersten Mal 2005 die Lebensenergie in einer audiovisuellen Installation, in der sich „Kwiwi“ mit Vögeln in einem Zelt versteckt hielt. Urgewaltige Geräusche sowie Schmatzen und Stöhnen weckten befremdliche, schöne und beängstigende Assoziationen.
Auch bei nachfolgenden Installationen war „Kwiwi“ akustisch vorhanden. Lebende Baumskulpturen und die Installationen „ Ortung Biene I- IV“ sind Vorläufer der jetzigen Papierarbeiten.
Ich bin fasziniert von unserem eigenen inneren Urwesen, das uns Kraft gibt und sich beim gestisch-intuitiven Arbeiten zeigt. Die Frage nach unserer Lebensenergie und seine Verbindung zum Animalischen und zur Tierwelt stecken in meiner Arbeit. Die Biene und die Libelle sind Lebewesen, die es geschafft haben, Millionen Jahre zu überleben. Sie sind bedroht, deshalb haben sie für mich eine besondere Bedeutung.
Die Energie zwischen den Polen Schwere – Leichtigkeit, Beton – Natur, Kontrolle – Intuition, interessiert mich.
Das ursprüngliche und das kultivierte Menschenleben; zwischen diesen Polen bewegt sich meine Arbeit: Körperhafte Malerei und gestische Kratzzeichnungen treffen Fotografie und zarte Detail- Zeichnung. Im Wasser entwickelt die Farbe Eigenleben und zeigt neue Details.
Wim Streep
Ik werk in een expressieve directe manier van schilderen dat zich in de loop van de tijd heeft ontwikkeld. Ik heb veel belangstelling voor de grote stad en speciaal voor Amsterdam, mijn geboortestad. Acryl is mijn favoriete medium omdat het in korte tijd droogt en ik daardoor snel kan schilderen..Ook werk ik graag op grotere formaten zoals 80 x 80 cm. Ik volg de hedendaagse schilders omdat zij een grotere vrijheid hebben gebracht. 3d printing heeft eveneens mijn belangstelling en verwacht daar in de nabije toekomst veel mee te kunnen doen vooral ook omdat hiervoor steeds meer bruikbare materialen worden ontwikkeld. Zeer recent tijdens de Dutch Design Week was daar veel van te zien.